Ετούτο το ταλαίπωρο χωριό, που αιώνες παλεύει να βρει την ταυτότητά του, δεν κατάφερε ακόμη να αποφασίσει αν θα στρέψει το βλέμμα του προς την ανατολή ή προς τη δύση. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο κοιτάζοντας τη δύση αλλά τα πρωινά ξυπνά κοιτάζοντας την ανατολή.
Σε τούτο το ταλαίπωρο χωριό, εν μέσω μιας οδυνηρής πανδημίας, ένας ανήθικος γιατρός αποφασίζει να “κεράσει” εμβόλια σε φίλους και γνωστούς παραβλέποντας τους κανόνες της οκνηρής πολιτείας. Μία καταγγελία τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο ίδιος, μετά τον εμβολιασμό του, παραπονείται ότι εντελώς ξαφνικά παραλύουν τα κάτω άκρα του.
Παράλληλα, ένας άθλιος δημοσιογράφος, που ίσως έχει δεχθεί “κέρασμα” εμβολίου, παρέχει κάλυψη στον ανήθικο γιατρό.
Στην άλλη άκρη του χωριού, υπάρχει ένα πανεπιστήμιο. Ένας καθηγητής του, που είναι εξαίρετος γιατρός πλην ανάγωγος, πασχίζει να υπερασπιστεί το εμβόλιο. Εν μέσω τηλεοπτικής πασαρέλας, εξαπολύει κατηγορίες έναντι του ανήθικου γιατρού και του άθλιου δημοσιογράφου χωρίς να παραθέτει τεκμήρια. Αποφεύγει δε να ανακαλέσει όταν αυτό του ζητείται.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε τούτο το χωριό είναι ότι κανείς δεν ξέρει να ζητά συγνώμη. Δυστυχώς, οι κατσαπλιάδες και οι κοτζαμπάσηδες ουδέποτε έδωσαν χώρο στον αστικό πολιτισμό.
Αυτό το χωριό θα κοιμάται πάντοτε κοιτάζοντας τη δύση και θα ξυπνά με τα μάτια στραμμένα στην ανατολή.