Ο Μίλτος Τεντόγλου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, που φιλοξενήθηκε στη Βουδαπέστη, κάνοντάς μας περήφανους για μία ακόμη φορά.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, όπου δεκάδες φίλοι, συγγενείς και συνεργάτες του επιφύλασσαν θερμή υποδοχή, ο Μίλτος Τεντόγλου αρνήθηκε τη χειραψία του Παναγιώτη Δημάκου, Α’ Ειδικού Γραμματέα του ΣΕΓΑΣ. Προχώρησε και αγκάλιασε τον παππού του και στη συνέχεια όλους τους άλλους αγαπημένους του αλλά δεν επέστρεψε να δώσει χειραψία στον Α’ Ειδικό Γραμματέα του ΣΕΓΑΣ έστω τηρώντας τα προσχήματα. Ως θεατής της σκηνής έμεινα με την εντύπωση ότι ο αθλητής είτε είχε προσωπική διένεξη με τον Παναγιώτη Δημάκο είτε ήταν δυσαρεστημένος με τον ΣΕΓΑΣ.
Στη συνέχεια, με δήλωσή του εξήγησε γιατί δεν δέχτηκε τη χειραψία του Παναγιώτη Δημάκου, τον οποίο αποκάλεσε φίλο του: Ήθελε να αγκαλιάσει πρώτα απ’ όλους τον παππού του, που είχε να τον δει περισσότερο από δύο χρόνια... όχι, ένα χρόνο τελικά. Καμία αναφορά σε προσωπική διένεξη με τον Παναγιώτη Δημάκο, καμία δυσαρέσκεια από τον ΣΕΓΑΣ. Ωστόσο, δεν τον είδαμε να επιστρέφει για να δώσει χειραψία στον αρχηγό της Ελληνικής αποστολής.
Μία χαρά πήραμε, που ο Τεντόγλου ανέβασε την Ελληνική σημαία στο ψηλότερο βάθρο. Πήραμε και δύο λύπες ταυτόχρονα: (α) ο Τεντόγλου επέδειξε ανάγωγη συμπεριφορά αγνοώντας επιδεικτικά τον αρχηγό της Ελληνικής αποστολής και (β) δεν υπερασπίστηκε αξιοπρεπώς την πράξη του, όταν έκανε την διορθωτική δήλωση, υποτιμώντας εν μέρει τη νοημοσύνη μας.
Σχετικά με τις δύο λύπες, ένα τεράστιο “γιατί” πλανάται στη σκέψη μου. Είναι η αλαζονεία, που συχνά έπεται της επιτυχίας; Είναι η αδιαφορία της πολιτείας, η οποία δεν θα με εξέπληττε αν πραγματικά υφίσταται, για τους πρωταθλητές μας; Είναι οι καταβολές μας και ο τρόπος που μεγαλώσαμε; Ας μην κλείνουμε τα μάτια μας: τα παιδιά μας αντικατοπτρίζουν ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς, που κάναμε ως γονείς. Είναι οι προσλαμβάνουσές μας από τις μικροκοινωνίες μας; Είναι όλα αυτά μαζί;
Θα ήταν υπέροχο αν ο αθλητισμός, εκτός από προσφορά θεάματος, συνιστούσε και διδαχή ήθους.
